Ivo Vitić: Muzej radničkog pokreta i narodne revolucije, 1970., foto: Marko Ercegović
Godine 1970., pobjedivši na jugoslavenskom natječaju iz 1959. i nakon desetogodišnjih radova, završena je zgrada koju je Ivo Vitić projektirao za Muzej radničkog pokreta i narodne revolucije u Novom Sadu. Tog projekta u Srbiji autor se odrekao iz nepoznatih razloga. Jedna pretpostavka je da je po varijaciji idejnog rješenja zgrada trebala imati dodatnu istovjetnu cjelinu na površini obližnjeg parka, druga se veže uz neodgovarajuću realizaciju sistema za ventilaciju i regulaciju temperature u Muzeju, koji je prestao funkcionirati nedugo po izgradnji.
Atrij Muzeja, foto: Marko Ercegović
Zgrada Ive Vitića u Dunavskoj ulici br. 37 možda je jedan od najznačajnijih kulturnih i arhitektonskih spomenika koje Novi Sad ima. Uz SPENS, koji je projektirala grupa arhitekata, među kojima je bio Živorad Janković koji je sa Slavenom Rožićem radio na kompleksu Sportskog centra Gripe i Koteksa, Vitićev muzej je značajan za grad i u okviru kandidature za Europsku prijestolnicu kulture 2021.
Zgrada je u neposrednoj blizini bulevara u kojem je najveći broj modernističkih zdanja u gradu – nekadašnja robna kuća “Stoteks” (sada “Bazar”) sagrađena 1972. po projektu Milana Miheliča iz ljubljanskog biroa “Konstrukta”, Banovinski kompleks i centralna zgrada pošte arhitekta Dragiše Brašovana, zgrada Skupštine Grada i poslovni objekt koje su projektirali Milena i Sibin Đorđević, kao i monumentalna palača direkcije Dunav-Tisa-Dunav, izgrađena od 1949. do 1954. prema projektu arhitekta Branislava Ristića.
S obzirom na to da je građena za potrebe stalnog postava Muzeja radničkog pokreta i narodne revolucije, zgrada nije projektirana za potrebe dinamičnog muzeja, čiji bi se postavi izložbi često mijenjali. Stoga zgrada nema lift, teretni ulaz je dva nivoa ispod glavnog izložbenog prostora, a širina ulaza i stepeništa koja vode u sve izložbene prostore određuju veličinu eksponata. Unatoč tome, zbog očuvanja njene atraktivnosti i dinamičnosti događaja i sadržaja unutar nje, provedeni su projekti restauracije, reaproprijacije i rekonstrukcije.
Prije no što je Muzej istorije Jugoslavije osnovan 1996. godine spajanjem memorijalnog centra „Josip Broz Tito“ i Muzeja revolucije naroda i narodnosti Jugoslavije, 1992. godine je spajanjem Istorijskog muzeja i Muzeja radničkog pokreta i narodne revolucije u Novom Sadu osnovan današnji Muzej Vojvodine. U Vitićevoj zgradi je time ostalo Odeljenje za noviju istoriju Muzeja Vojvodine, arhivska i muzejska građa o NOB-u, kao i dio biblioteke Radničkog pokreta. Sama zgrada ima status spomenika kulture.
Forum suvremene umjetnosti i kulture, 2014., foto: Marko Ercegović
Od svibnja 2009. godine u zgradu je smješten Muzej savremene umetnosti Vojvodine, koji organizira i priređuje preko 50 događaja godišnje u domeni suvremene umjetnosti. Među prvim promjenama koje je MSUV realizirao u zgradi su renoviranje wc-a za posjetitelje, renoviranje izložbenih prostora, kafe-kuhinje i formiranje muzejskog dućana. Zbog nagnutog terena i blizine Dunava, depoi u suterenskom dijelu su bili izloženi vlazi tokom godina i najznačajniji pomak u saniranju tih prostorija realizirat će se s preuređenjem prilaznog platoa zgradi. Iz zgrade će trajno bit izmješten arhiv Radio televizije Vojvodine i ured za historiografiju RTV-a u novoizgrađene prostorije Arhiva Vojvodine.
Segment arhive RTV-a
Rekonstrukcija rada Verbumprograma (Vladimir Mattioni i Ratomir Kulić), izložba Situacije.Instalacije u Vojvodini, 2013.
Sonja Jankov